چکیده

  مبنای حسابداری و رویکرد اندازه‎گیری دو مفهوم بنیادی و مستقل در حسابداری و گزارشگری مالی است. این مفاهیم به‎رغم استقلالی که دارند در ارتباط و تعامل با یکدگیر عمل می‎کنند و انعکاس یکی در دیگری معنی پیدا می‎کند. استقلال و کاربرد هریک از این دو مفهوم در حسابداری و گزارشگری مالی از منظر مبانی نظری بسیار روش است. مبنای حسابداری مفهومی است که بر عنصر زمان تاکید دارد.اما رویکرد اندازه‎گیری مفهومی است که بر نوع منابعی که باید اندازه ‎ گیری شود و عناصری که قرار است در صورتهای مالی ارائه شود، تمرکز می‎کند. مبنای حسابداری جزء لاینفک رویکرد اندازه‎گیری است. زیرا یک زمان مشخص شناسایی برای انجام یک عمل اندازه‎گیری خاص ضروری است. به همین دلیل، این دو مفهوم در عملیات حسابداری درتعامل و ارتباط با یکدیگر به نحوی رفتار می‎کنند که نقش و قابلیت یکی از آنها به حساب دیگری منظور می‎شود.

  هدف اصلی این مقاله آن است که ضمن ارائه مبانی نظری کافی دایر بر استقلال این دو مفههوم، ارتباط و تعامل آنها در عمل به نحوی تشریح شود که نقش وکاربرد هریک از دو مفهوم در تکمیل وظیفه و رسالتی که در نظام حسابداری و گزارشگری مالی برعهده دارند، روشن شود. از این رو ابتدا مبانی نظری حاکم بر هریک از مفاهیم ارائه می‎شود، سپس ترکیب و تعامل آنها در خلق سیستم‎های حسابداری تشریح و پس از آن کاربرد مشترک آنها در تامین اطلاعات مورد نیاز برای تحقق اهداف گزارشگری مالی در نهادهای بخش خصوصی وعمومی مورد بحث قرار می‏گیرد.